In de column van deze maand gaat columnist Patrick de Groot, Procurement & Trading Manager bij Royal Smilde in op zijn recente aankoop van beefburgers. Van hoe functioneel een verpakking is in de supermarkt, naar de complexiteit in de keuken (en het daaropvolgende recycleproces).

Aangezien het niet echt BBQ weer is, leek het ons een goed idee om op de zondagmiddag in huis broodjes hamburger te maken. Ik koop dan graag goede hamburgers. Aangezien ik nog niet precies wist hoeveel personen mee zouden eten, leek het mij goed om “klein”verpakkingen te kopen. Dan konden de verpakkingen die we niet direct nodig hadden dicht blijven zodat het deze langer houdbaar blijven. In de winkel let ik er ook altijd even op of de THT lang genoeg is om de producten een paar dagen later te consumeren.

In de winkel koos ik voor Greenfields Beefburger naturel (er zijn meerdere varianten in het schap verkrijgbaar). De beefburgers zitten per twee verpakt in een transparant bakje van APET. Het bakje wordt afgesloten met een transparante sealfolie. Alle informatie over het product, de bereidingswijze etc. staat vermeld op een banderol van papier welke volledig om het midden van de verpakking is aangebracht. De producten liggen gestapeld in het schap, waardoor op de plaats van verkoop de bovenkant voornamelijk zichtbaar is. Door de transparante verpakking is direct te zien om wat voor product het gaat. Dit is ook een code die door het hele vleesschap is doorgevoerd.

Op de papieren sleeve staat vermeld dat het product onder beschermde atmosfeer verpakt is. Dit vereist bepaalde barrière eigenschappen van de verpakking. Bij producten met een relatief korte THT hoeft er niet perse een hoog barrière materiaal ingezet te worden. APET kan hier voldoen. Het APET bakje is op zichzelf recyclebaar.

Er is wel wat op de verpakking aan te merken. Ik koos er nu voor om de burgers niet in de grill, maar in de pan te bakken. Ik laat het vet in de pan smelten en wil dan de verpakking openen. Het begint dan met de banderol. Die kan alleen verwijderd worden door deze los te scheuren. En dan blijft die ook nog vastplakken aan de verpakking. Deze zal vermoedelijk vastgelijmd zijn om te voorkomen dat de banderol gaat schuiven en ergens tijdens het transport van het verpakte product naar de plaats van verkoop gescheiden kan worden van de verpakking. Op zich begrijpelijk, maar voor de consument niet echt handig. Veel vervelender wordt het als blijkt dat de folie niet goed te verwijderen is van het bakje. Je trekt het lipje kapot. Niet bij een enkele, maar alle verpakkingen. Het vet begint te dampen en ik moet in tussen snel een schaar pakken om de verpakking te openen. Met de beefburgers kwam het goed, maar ik stond wel vertwijfeld naar de verpakking te kijken. De folie zit nog aan het bakje omdat deze niet de scheiden is van het bakje. Tevens zitten er delen van de banderol aan vast. Op de banderol staat dat deze bij het oud papier kan. Maar ik vraag me af welk percentage van de banderol daar terecht komt.

Het verpakkingsconcept zou op twee punten verbeterd kunnen worden (er van uitgaande dat men bij dit concept wil blijven). Een inkeping op de lange zijdes van de verpakking zou ervoor kunnen zorgen dat banderol zonder lijn op de verpakking kan blijven zitten en toch eenvoudig verwijderd kan worden. De folie zou ook peelbaar gemaakt kunnen worden. Nu is te zien op de bovenrand dat er erg veel druk wordt uitgeoefend om de folie op het bakje te sealen. Een peelbare folie kan wel lastiger recyclebaar zijn omdat deze doorgaans uit meerdere lagen is opgebouwd. Omdat er begast wordt, is het noodzakelijk dat de verpakking hermetisch gesloten is.